حرف های من...

بعد از نزدیک به دو ماه سلاااااام خیلی یهو رفتم و بی خیال بیان شدم می‌دونم حقیقتا باید از خودم خجالت بکشم ...:( 😥

و 16 سال گذشت عجب روز‌هایی بودند...

این را یادم رفت در پست قبل بگویم که سپر مدافع من در برابر دیوانه ساز‌های این روز‌ها وبوسه‌ی مرگبارشان شکوفه‌هایی است که از قلبم جوانه می‌زنند و شک ندارم که بزودی در درختان خواهند رویید ♥

فکرش را هم نمی‌کردم که این بهار بخواهد با چنین چالش وحشتناکی رو به رو شود حتی ، امسال به جای شکوفه زدن درختان شاهد جسم لخت و بی جانشان بودم .

دلم این روزها پر از غصه است، غصه‌‌‌ای که وقتی به آن فکر میکنم دلم میخواهد از داغ بزرگیش بمیرم :(